Tijdens de Rennaisance was pasta vaak onderdeel van het menu. In die tijd combineerden de rijke Florentijnen hun pasta met suiker en specerijen. De mensen die het wat minder haden namen genoegen met pasta zonder toevoeging of toevoeging van eenvoudige producten als knoflook , groenten of kaas. In die tijd was pasta eenvoudig, vers en met de hand gemaakt. Dit is een groot verschil met de pasta soorten, vormen en smaken van de gedroogde pasta van tegenwoordig. Dit is fabriekspasta en die smaakt echt anders als verse handgemaakte pasta.

De gedroogde pasta is overigens door de Napolitanen bedacht die ontdekten dat de grond rond Napels bij uitstek geschik was voor de verbouwing van Durum tarwe.  Durum tarwe is een harde tarwe soort die bij uitsek geschikt is voor het maken van fabriekspasta. Daarnaast was de combinatie van zon en wind in het zuidelijke deel van Italie zeer geschikt voor het drogen van de pasta vormen.

Die Napolitanen waren zo dom nog niet want toen zij ontdekten dat zij pasta konden drogen in allerlei vormen was dit het start schot voor de pasta industrie rondom Napels. Tegen het eind van de 18e eeuw was de consumptie van Italië ontploft. De eerste industrieel  en commercieel geproduceerde pasta vormen waren Maccheroni, Spaghetti en Tagliatelle en deze waren gemaakt van alleen water en tarwe.

In deze tijd werd pasta gezien als voedsel voor de armen en minder bedeelden en werd meestal geserveerd met een saus van tomaten. Tomaten groeien in Italié in overvloed en toen de Italianen eenmaal de rijke smaak van tomaten hadden ontdekt was het hek van de dam.